نقد و بررسی سریال کره ای بیا بغلم کن از نسیم عزیز

اساسی هیون مو با نامو اینه که هیون مو زندگی رو نصفه و نیمه رها کرده و چون هیچ انگیزه ای برای تلاش یا حرکت نداره هیچ ارزشی هم برای نفس هایی که میکشه قائل نیست. در واقع مثل کسی که همه چیزش رو از دست داده و حتی مهر و محبت مادر و خواهرش رو که شدیدا خواهانش هست رو برای مدت طولانی نداشته، شرارت ها و لجاجت هاش رو افزایش میده و با خودش و کل دنیا میفته به جنگ و دعوا. اما این شخصیت باز هم شباهتی به پدرش نداره، نه از لحاظ عرضه و جرات به انجام کارهاش و نه از لحاظ سیاه قلبی‌ و بی رحم بودنش. هیون مو یه جایی از داستان کاملا ورق رو برمی گردونه و ذات واقعی خودش رو هم نشون میده. بازیگر این نقش هم خیلی زیاد منو تحت تاثیر قرار داد و راستش تعدا دفعاتی که با این نقش و سکانس هاش گریه کردم به مراتب بیشتر از سکانس های نامو بود. اولین بار جایی که با اون چشم های مظلوم و اشکی مدام مراقب خواهر و مادرش بود و در تعقیب اون ها، با خودش زندگی بدون پدرش رو تصور می‌کرد. و خانواده ای که فقط با 4 نفر از دوست داشتنی های زندگیش تکمیل شده بود و به عادی ترین شکل ممکن می‌گذشت.... اون تصور، آرزوی و رویای این هیون موی ترسناک بود! و اصلا نمیتونم توصیف کنم چقدر دردناک بود به تصویر کشیدنش... سوالی که چندین بار از خودش توی اون رویای زیبا اما غیر واقعی پرسید :یعنی اگه پدرمون یکی دیگه بود اوضاع می تونست جور دیگه ای باشه؟ اگه فقط بابا نبود و ما با هم زندگی می کردیم....یعنی میشد همگی مون خوشبخت و خوشحال باشیم؟

سکانس غم انگیز دیگه برای من وقتی بود که جلوی مادرش ایستاد و خودشو سپر بلاش کرد تا پدرش نتونه بهش آسیب بزنه و این کارو با تمام قلبش انجام داد. اما دیالوگی که در انتها به مادر غرق در اشک و زاری ناتنی خودش گفت :الکی گریه نکن....ما حتی با هم صمیمی هم نیستیم!!

به شدت قلب منو به درد آورد و برای این همه تنهایی که درگیرش بود متاثر شدم.

در مورد بازی بازیگر ها و شخصیت پردازی باید بگم در کل عالی بود، انتخاب بازیگر ها به شدت درست و به جا بود، شاید درخشان ترین بازی ها رو همون هیو جون هو و جانگ کی یانگ داشتن اما باقی بازیگر ها هم متناسب با میزان نقشی که داشتن از پس کارشون بر اومدن. شخصیت پردازی واقعا بی نظیر بود، کیف کردم و همیشه ازش به عنوان یک سریال با شخصیت های کار شده و حساب شده یاد میکنم.

نورپردازی، صحنه و دکور و لباس: در این مورد هم سریال ایراد خاصی نداره، در واقع کلا نیاز به جلوه ویژه ی خاص و یا مکان و دکور سختی نداشت که بخواد در این مورد مشکلی داشته باشه.

او اس تی های سریال: اصلا راضی نبودم، برای من خیلی مهمه همراه سریالی که می بینم روحم با آهنگ ها و نواهای مخصوص جو سریال جلا داده بشه و باهاش همراه بشم تا لذت بیشتری از سریال ببرم. اما این سریال در کل یک یا دو او اس تی با کلام داشت برای قسمت رومنس، نه چندان جذاب! و او اس تی های بی کلامش که طبعا برای قسمت های هیجانی و یا معمولی داستان بود وضعیت بهترین داشتن نسبتا.

پایان سریال: هپی اند کامل. در نهایت شادی و آرامش و بعد از مدتی استرس و غم زیادی که سریال میده، واقعا این پایان دلچسبه و برای من خیلی هم منطقی بود. انگار بهشت و درخت، این ترکیب زیبا از دل طبیعت‌ جای اصلی خودشونو پیدا کردن!!

سریال بیا و بغلم کن طبق تجربه ها سریال جذابی برای همه نوع سلیقه ای هست، البته نیاز به تحلیل و دقت داره و نمیشه سرسری ازش رد شد، ویژگی خیلی مثبتی که داره تمام ژانر های دخالت داده شده در این سریال با مقدار ثابت و مناسبی پیش برده میشن و هیچ وقت شما از زیاد یا کم بودن موضوع خسته کننده ای کلافه نمیشید. برای همین میتونم جزو خوش ساخت ترین ها قرارش بدم. پس پیشنهاد میکنم اگر با توجه به توضیحاتم از کلیت سریال خوشتون اومد اصلا از دستش ندید و سر فرصت مناسب با دقت و حوصله ببینید.

آخرین نطرات

هدایت به بالای صفحه

اسلاید شو